Montenegro met een daktent
1 maand (juli)
met 2 kindjes (7 en 5)
met auto en daktent
Vijf jaar geleden had je me niet moeten vragen wat de buurlanden van Montenegro zijn. Ik zou het land amper kunnen aanduiden op de kaart. Maar toen we een route gingen uitstippelen om vijf maanden te gaan reizen door Europa, viel dat kleine landje wél meteen op. Drie keer zo klein als België is het en het heeft maar liefst vijf nationale parken! Indrukwekkend! Het móest dus op onze route!
We reisden uiteindelijk met onze twee kindjes Oscar (7) en Ella (5) vier weken door Montenegro, met een kampeerbusje en een tent op ons dak. We stonden versteld van de hoge bergpieken en de knalblauwe meren. Van de gastvrijheid en de ongerepte natuur om in te kamperen. We nemen je heel graag mee op dat avontuur, onze eerste ervaring in de Balkan!
“Ik zou hier wel willen wonen, als dit België was.”
Onze hoogtepunten
Nationaal Park Skadarsko Jezero
Regionaal Park Komovi
Nationaal Park Prokletije
Nationaal Park Biogradska
Nationaal Park Durmitor
Piva Canyon
Nationaal Park Lovćen
De baai van Kotor.
Nationaal Park Skadarsko Jezero
We rijden Montenegro binnen via Albanië, langs de grensovergang aan het noorden van het Skadar-meer. De zon gaat onder maar het is nog steeds erg heet. En bij golden hour zoeken we een kampeerplek uit, aan het water, langs een zijtak van het grootste meer van de Balkan: het Skadarsko Jezero. Het meer ligt voor 2/3 in Montenegero, de rest ligt in Albanië. We leren meteen dat ‘Jezero’ meer betekent en dat ze in Albanië Shkodër zeggen en in Montenegro Skadar. En dat ‘homemade juice’ hier gewoon een simpele grenadine is. Voila, we zijn vertrokken!
‘s Morgens het water op
Het Skadar-meer is sinds veertig jaar een nationaal park. Je vindt er bijna 270 verschillende soorten vogels, waaronder de zeldzame kroeskoppelikaan. In de zomer is het water bedekt met gele en witte waterlelies. De ideale plek dus om onze kajak boven te halen! Heel vroeg in de ochtend steken we onze eerste peddel in het water en varen we geruisloos door het stille water. Sssssst!
De kroeskoppelikaan hebben we niet gevonden, helaas. Wel reigers, zwanen, ooievaars en ontelbaar andere vogels waarvan we de namen amper kennen. En een enge waterslang, die zagen we ook! Straks toch maar twee keer kijken voor we het water in duiken …
Pavlova Strana Viewpoint
Het mooiste uitzichtspunt van Montenegro ligt gewoon achter onze hoek, op 5 minuutjes rijden van onze kampeerplek: het Pavlova Strana Viewpoint. Het is een horseshoe bend, oftewel een indrukwekkende bocht die de rivier Rijeke Crnojevica maakt, te midden van de prachtige natuur van het nationaal park. Overweldigend mooi bij avondlicht!
Aan het Skadar-meer kampeerden wij op twee campings:
Auto Camp Rijeka Crnojevića en
Auto Camp Vranjina
Regionaal park Komovi
Onderweg naar het Komovi-gebergte vragen stoere mannen in pak ons de weg naar Kosovo en Servië. Geen idee! Wij willen gewoon het stoere gebergte hier in. Om het regionaal park Komovi binnen te rijden, betalen we 1 euro inkom per persoon. De kindjes mogen gratis binnen. De wegen hier kronkelen smal naar boven en aan het eind staan we met onze neus pal voor een woeste berg: de Vasojevićki Kom. Een berg van 2461 meter hoog! Het is niet de hoogste berg van de omgeving maar wij gaan hem wél beklimmen met de kindjes. Eerst nog traditioneel en veel te veel Montenegrijns eten bij Etno Selo Stavna. We kunnen hier ook ons busje parkeren voor de nacht.
Beklimming van de Vasojevićki, naar 2461 meter!
De beklimming van de Vasojevićki Kom wordt geen lachertje. Dat beseffen we als we aan de voet staan en meteen een grote steenpuinhelling over moeten. Maar het weer zit goed en de kindjes hebben er zin! Het pad klimt 700 hoogtemeters naar boven en daar doen wij exact drie uur over, vermoeidheidsdipjes bij de kindjes en eet- en drinkpauzes inclusief. Onderweg zien we plots een gems! Ze kijkt even op van het grazen en springt dan gehaast weer verder. De top blijft lang weg en soms denken we dat we het écht niet gaan halen, maar iedereen houdt vol …
“Met mijn laatste spieren zal dat wel lukken!”
En we halen het! De top is geweldig mooi! We kijken uit over Montenegro en de besneeuwde toppen van Albanië. Prachtig! Na een verdiende pauze moeten we dezelfde weg terug. Dat doen we heel voorzichtig en beheerst want de afgronden zijn toch wel steil en diep. Maar Oscar en Ella doen het super. En we genieten kei hard onderweg. De gems duikt nog even op, alsof ze de kindjes komt feliciteren met hun beklimming. De hoogste die ze ooit deden!
We sliepen in ons busje op de parking van Etno Selo Stavna.
Nationaal Park Prokletije
Grebaje vallei
De volgende bergen staan al te wachten terwijl onze benen nog moe zijn van de beklimming. Maar het is ook geen straf om in de Grebaje vallei een rustdag te nemen. Grebaje is een van de twee valleien van het Nationaal Park Prokletije, in het noordoosten van het land, aan de grens met Albanië en Kosovo. We betalen hier 3 euro per volwassene om het nationaal park binnen te rijden, en nog eens 3 euro om te blijven kamperen. En kamperen zullen we hier zeker doen want wat een uitzicht! Grebaje is een soort keteldal waarbij de bergen in de halve cirkel voor je opdoemen. Niet normaal! We mogen onze daktent opzetten op een weide net voor het bos. De koeien lopen hier overdag gewoon los en komen met hun kalfjes even langs. Geweldig!
“Dit koeienmoment is het leukste moment van de dag!”
Beklimming van de Valušnica, naar 1879m!
Hier in de Prokletije bergen willen we graag de Valušnica Peak beklimmen. Een top op 1879 meter hoogte. Daarvoor moeten we vroeg onze tent uit, want het wordt een warme dag. De wandelroute vertrekt aan onze kampeerweide meteen het bos in. De eerste twee uur klimmen we gestaag het bos door, heerlijk in de schaduw. Pas dan krijgen we het open zicht waar we voor gekomen zijn. Maar de échte verrassing en het meest waanzinnige uitzicht, krijg je pas als je helemààl op de top bent, op de top van de Valušnica. We schrikken ons rot, zo mooi is het! Je kan de pieken van Albanië aan de overkant bijna aanraken. Zelfs de kindjes krijgen we stil met dit uitzicht.
Voor de kindjes is deze beklimming genoeg op één dag (3 uur klimmen en 700 hoogtemeters). Maar ik (Elke) zie nog twee andere pieken liggen. Een snelle blik op de map overtuigt me: met twee uur extra stappen, kan ik de Talijanka (2057m) en de Popadijes (2030) bedwingen en wandel ik een mooie lus door dit waanzinnige en unieke berglandschap. Wouter en de kindjes gaan dezelfde weg terug. We zien elkaar beneden voor … ons dagelijkse koeienmoment!
Vusanje vallei
De Vusanje vallei is de tweede toegangspoort van het Prokletije nationaal park. Hier loopt de rivier Grlja uit in een stevige waterval. Er is een restaurant met heerlijk terras en iets verderop kunnen we wildkamperen. De wandelingen die hier starten zijn ook heel mooi. Een makkelijk pad van ongeveer 15 minuten loopt naar het Oko Skakavice, oftewel The eye of the grashopper. Het is een bron met ijskoud en helderblauw water. Hoewel het warm is in de zomer in Montenegro, durf ik er amper mijn teen in te steken, zo koud! Als je verder het pad volgt, kom je aan de toegangspoort van het nationaal park. Hier betaal ik 3 euro inkom. Ik wandel helemaal verder door tot aan het Ropojansko Jezero, een meer aan de grens met Albanië. Hier zit ik op de route van de Peaks of the Balkans. Voor de kindje is het te warm vandaag en zij hebben de kilometers van gisteren nog in hun benen. En de waarschuwing van Ella kan tellen …
“Straks verander ik nog in een hoopje stof.”
Ik vind het niet erg om hier even alleen te wandelen. Al schrik ik op als ik geritsel hoor in de struiken en een gems de weg zie oversteken. Hier leven immers beren en die wil ik toch liever niet tegenkomen. Of ik verander ook nog in een hoopje stof.
In het Prokleijte nationaal park kampeerden we met onze daktent op 3 plaatsen:
* Op een weide in de Grebaje vallei. We betaalden 1 euro per nacht aan de slagboom van het nationaal park. Geen faciliteiten, het is echt wildkamperen.
* Aan de Grlja-rivier in de Vusanje vallei. Ook dit was wildkamperen.
* Op camping Eko Katun Rosi old tower. Hier hebben ze een paar dieren en kan je lekker eten. Wij vierden hier de 6de verjaardag van Ella.
Biogradska nationaal park
Vanuit Prokletije rijden we naar het volgende nationale park: Biogradska Gora. Een heel andere beleving hier want Biogradska staat bekend om haar oerbossen. Gigantische bomen van wel 50 meter hoog en soms 400 jaar oud vind je hier! We wandelen rond het meer, het Biogradska Jezero, een eenvoudige wandeling van 3,4 km, met vlonderpaadjes, informatieborden en opdrachten voor de kindjes. Het meer nodigt uit om te zwemmen maar opnieuw zien we enkele (water)slangen. Toch maar liever niet :-). Omdat we in het bos zijn, is het lekker fris en dat doet deugd na een paar heel warme dagen. Als we wakker worden in de daktent ‘s morgens, horen we een specht in de bomen.
We kampeerden op de camping aan het meer Biogradska Jezero en betaalden 5 euro voor een nacht.
Durmitor nationaal park
En dan is Durmitor aan de beurt, het vierde nationale park op onze route. Onderweg rijden we langs de mooie Tara River Canyon waar we een ijskoude duik nemen. We voelen dat we steeds beter tegen het koude water kunnen. De boogbrug die over de canyon loopt, is spectaculair maar ook een beetje eng en gelukkig moeten wij er niet over.
We kiezen Žabljak als uitvalbasis voor de eerste twee wandelingen die we hier willen doen. In Žabljak ligt een mooie maar in het hoogseizoen drukke camping: autocamp Mlinski Potok.
Black Lake of Crno Jezero
De eerste wandeling in Durmitor National park is eenvoudig en gaat rond het Black Lake, oftewel het Crno Jezero. Het meer ligt op wandelafstand van onze camping, op 1416 meter hoogte, te bereiken via een bospad. Het toegangsgeld is 5 euro pp voor het nationaal park, kinderen moeten niet betalen. Als je langs het bos komt, is er geen slagboom ofzo, maar er staat gegarandeerd een ranger je op te wachten voor een ticketje, ergens in het bos. De wandeling (3,5 km) is mooi en ‘s morgens ook nog erg rustig maar tegen de middag wordt het drukker. Na de wandeling spelen en picknicken we met de kindjes nog wat onder de bomen aan het meer.
Beklimming van de Bobotov Kuk
En dan is het tijd voor het échte werk! Ik ga de Bobotov Kuk beklimmen. De hoogste berg van Montenegro, de top ligt op 2522 meter hoogte. Een hele uitdaging, en de kindjes zijn blij dat ze gewoon kunnen blijven spelen met Wouter op de camping. De wandeling begint in datzelfde bos als het Black Lake en weer staat die ranger daar voor toegangsgeld. Ik klim in het bos omhoog, en kom dan in een prachtig landschap terecht. Als ik eindelijk de Bobotov Kuk zie liggen, lijkt het onmogelijk om er te geraken. Maar ik blijf klimmen, moet sneeuwplekken over, losse stenen bedwingen - gelukkig ben ik hier niet alleen - en na meer dan vier uur onophoudelijk klimmen, hijs ik me langs touwen het laatste stukje op. Wauw! Wat een plek en wat een ervaring!
Wildkamperen in de bergen
De terugweg doe ik langs de andere kant en zo kom ik na nog eens bijna drie uur afdalen, op de P14 terecht. Dat is de weg die dwars door het Durmitor National Park loopt. Wouter en de kindjes staan me daar op te wachten voor alweer een nieuw avontuur. We gaan wildkamperen in de bergen, met onze grondtent deze keer. Iets van de weg af ligt een grasveld op een unieke locatie te midden van Durmitor, maar we kunnen er niet met de auto komen. We laden dus al onze kampeerspullen in een rugzak en beginnen te stappen. De plek is adembenemend mooi! Er is een vuurplek met banken en een droogtoilet. En de plaatselijke boer komt ‘s morgens 3 euro innen. That’s it! Niet meer dan dat! Geweldig toch! Er komt heel toevallig nog een Belgisch gezin aan en we hebben een fijne avond samen aan het vuur.
Naar het Škrčko Jezero
In Durmitor is verder geen meter plat te vinden, dus wandelen met de kinderen is hier eerder uitdagend. Toch willen we vanop onze kampeerplek nog één keer de bergen in trekken met hen. We vinden een mooie route met 11 kilometer stijgen en dalen en 7 uur onderweg, naar het Škrčko Jezero en terug. Van het meer aan het eindpunt hadden we misschien meer verwacht, maar wat een tocht! Wat een uitzichten! Het is enorm hard genieten. En die kleine sterke benen van Ella en Oscar zijn onvermoeibaar! Al moet er op tijd genoeg bijgetankt worden natuurlijk …
“Nu heb ik zin in honger!”
Vlakbij Durmitor National Park sliepen we op camping autocamp Mlinski Potok in Žabljak.
Wildkamperen met de tent deden we op een plek langs de P14 te midden van het park.
Piva Canyon
Via de P14 verlaten we met spijt het Durmitor National Park en rijden we de Piva Canyon tegemoet. We moeten ons een beetje haasten, want er wordt slecht weer voorspeld in de bergen. Maar eerlijk, die Piva Canyon stelt ook met wolkensluiers niet teleur.
Het Lovćen National Park
We zitten nu in het noordwesten van Montenegro en rijden van hieruit door richting het zuiden van het land, naar het laatste nationaal park van Montenegro: het Lovćen National Park. De grote bezienswaardigheid is hier het mausoleum van Njegoš, dat staat op 1675 meter op de top van de berg Lovćen. Maar wij komen hier toch vooral voor het uitzicht op de baai van Kotor. We vinden een supermooie wildkampeerplek net buiten het park met een uitzicht om nooit te vergeten. De zon gaat onder en de bergen rondom kleuren rood en oranje. Magisch!
We kampeerden op een wildkampeerplek langs de weg, net voor je het Lovćen National Park binnenrijdt, met zicht op de baai van Kotor.
De baai van Kotor
Van hieruit kunnen we afdalen naar de baai van Kotor die we zo mooi onder ons zien liggen. Dat kan op twee manieren: te voet via een heel mooie wandeling of met de auto langs de Serpentine road, een fantastisch mooie weg maar met héél veel haarspeldbochten. De kindjes en ik kiezen voor te voet, Wouter rijdt ons busje veilig naar beneden en wacht ons op in Kotor. Van Wouter horen we achteraf spannende verhalen over geweldige uitzichten maar ook over bussen die zich klem rijden en afgronden die wel heel erg diep zijn. En wij, wij dalen 1000 meter te voet af, recht de baai van Kotor in! Wauw! Ook de kindjes zijn enthousiast want in de verte zien we het fort van Kotor al liggen. Daar moeten we door een opening in de muur klimmen om zo verder langs de trappen van het fort de stad in te verdwijnen. En daar hebben we wel een ijsje verdiend!
“Ik ben zo moe dat mijn voeten er een beetje duizelig van zijn!”
In Kotor kampeerden we op een plek die we vonden via Park4Night.
Nu kunnen we niet anders meer dan gewoon nog heerlijk van de zee te genieten, met zicht op Kotor, de cruiseschepen en de bergen hier. We bezoeken langs de baai van Kotor ook nog het stadje Perest en rijden zo verder richting de grens met Kroatië, weer een stukje dichter naar huis toe. We hebben die maand hier in Montenegro een geweldig tijd gehad, echt om nooit te vergeten!
Nog iets weten over Montenegro?
Montenegro is een lieflijk land en je kan er heel veilig reizen met kinderen.
Voor de nationale parken betaal je steeds toegangsgeld maar kinderen moeten nooit betalen.
In Montenegro betaal je met de euro, ook al behoort het land (nog) niet tot de Europese Unie.
Je sim-kaart werkt er niet maar je kan makkelijk in de supermarkt een nieuwe pre-paidkaart kopen voor de tijd die er bent.
Als je van wandelen en kamperen houdt, is Montenegro een droombestemming.
Voor kleinere kinderen zijn de wandelingen in Montenegro soms best pittig. Tip: maak een wandeling rond een van de veertig meren.
Wij reisden met ons eigen busje, in een roadtrip van 5 maanden, naar Montegegro. Maar als je met het vliegtuig en een huurauto gaat, kan je makkelijk op Dubrovnik in Kroatië vliegen, dat ligt op een uur rijden van de grens.
Nog vragen? Stel ze gerust in de comments hieronder!
